Hey, Wendy hier! Ik wilde al een tijdje iets met jullie delen, iets wat ik zelf lastig vond toen ik begon af te vallen. Het lijkt me fijn om dat te delen, want misschien ga jij dit ook ervaren of herken je het wel.
Toen ik namelijk begon af te vallen (jeej, de Get Fit Girl-methode werkte!) veranderde mijn lichaam wél, maar mijn hoofd kwam nog niet mee. Ik zag op de weegschaal dat er wat af was, mijn kleding zat losser, mensen om me heen zeiden: “Wauw, wat zie je er goed uit!” En toch… voelde het niet zo. Alsof je het zelf nog niet helemaal gelooft.
Ik weet nog dat ik een keer in de spiegel keek en dacht: “Ben ik dit nou?” Mijn lichaam was veranderd, maar in mijn hoofd zag ik nog steeds diezelfde vrouw van daarvoor. De vrouw die zichzelf liever niet op foto’s zag, die automatisch de grootste maat uit het rek pakte, die dacht: als ik straks wat afval, dán voel ik me goed. En toen dat moment eindelijk kwam, voelde het niet zoals ik dacht. Je brein loopt blijkbaar gewoon wat achter op je lichaam, haha!
Het is zo gek. Je werkt zó hard aan een gezondere leefstijl, en fysiek zie je verschil, maar vanbinnen voelt het nog niet eigen.
Het is alsof je in de spiegel kijkt en nog steeds de oude jij verwacht te zien, terwijl er inmiddels iemand anders terugkijkt.
Misschien herken je het wel: je ziet een foto van jezelf terug en schrikt bijna. Of je past een oude broek en die zakt van je heupen, maar ergens voelt dat nog vreemd. Alsof je nog steeds de oude jij bent, terwijl iedereen om je heen al een nieuwe versie ziet.
Wat ik toen ben gaan inzien, is dat dit allemaal onderdeel is van het proces. Je verandert niet alleen met je lichaam, maar ook met je mindset. En dat stukje mentale groei kost tijd. Ik moest leren mezelf opnieuw te zien. Niet met die kritische blik die altijd zocht naar wat er beter kon, maar met zachtere ogen. Met trots, dankbaarheid en wat meer liefde voor mezelf.
