Waarom je wéét wat je moet doen, maar het toch niet doet
Laten we eerlijk zijn: wij wisten ook altijd wel wat we moesten doen. Gezonder eten, meer bewegen, genoeg water drinken, structuur aanbrengen… dat klinkt allemaal zo logisch. En toch lukte het ons jarenlang niet om dit écht vol te houden. Steeds begonnen we opnieuw, hielden het een paar dagen vol, en vielen dan weer terug in oude gewoontes. Zó frustrerend.
En precies dat horen we dagelijks van de vrouwen die zich bij ons aanmelden: “Waarom lukt het me niet, terwijl ik het zo graag wil?”
Het antwoord is: er is niks mis met jou. Wij ontdekten dat gedragsverandering helemaal niet draait om kennis. Het gaat om gewoontes, overtuigingen en patronen die vaak al jarenlang vastzitten. Je brein kiest liever voor wat comfortabel voelt dan voor wat goed voor je is. Zeker als je moe, gestrest of overprikkeld bent. Dan kies je sneller voor chips en Netflix dan voor havermout en een wandeling. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je brein je wil beschermen tegen ongemak. Dat hebben wij zelf ook zo vaak ervaren.
Wat wij ook deden: té hoge eisen stellen. Vol motivatie starten, alles perfect plannen, gezonde boodschappen inslaan, doelen opschrijven… en dan kwam het leven ertussen. Een verjaardag, een slechte nacht, een drukke dag, een emotioneel moment. En dan dachten we: “Zie je wel, het lukt me niet.” En hup alles overboord…. Het bekende alles-of-niets.
Pas toen we leerden dat afvallen geen toets is die je moet halen, maar een proces dat je mag omarmen, viel er zoveel druk van onze schouders.
We dachten lang dat motivatie de sleutel was. Maar motivatie komt en gaat. Wat écht hielp, was structuur en kleine gewoontes: een vaste ochtendwandeling, een fles water klaarzetten, maaltijden plannen. Hoe meer we onze omgeving op succes inrichtten, hoe minder wilskracht we nodig hadden.
Daarnaast zaten we vast in overtuigingen: “Ik ben geen sporter.” “Ik hou te veel van lekker eten.” “Afvallen werkt toch niet bij mij.” En zolang we dat bleven geloven, bleven we ons ook gedragen op een manier die daarbij paste. De omslag kwam toen we onszelf gingen zien als vrouwen die wél goed voor zichzelf zorgen, ook al voelde dat in het begin nog onwennig.
En misschien herken jij dit ook: eten of uitstellen is vaak geen gebrek aan discipline, maar een signaal van een behoefte die niet wordt vervuld. Ben je echt hongerig? Of eigenlijk moe, verveeld, gestrest of overprikkeld? Vaak ligt dáár de sleutel.
Hoe we het wél zijn gaan volhouden? Door het klein te maken. Twee favoriete ontbijtjes die we afwisselden. Vier dagen in de week 8000 stappen zetten. Een 1-literfles kopen zodat water drinken makkelijker werd. En vooral: onszelf vergeven als het een keer niet ging zoals gepland. Want afvallen is geen straf. Het is leren om zachter voor jezelf te worden.
Vandaag, jaren later, weten we: je bent niet lui en je bent niet zwak. Je brein doet gewoon wat het gewend is om te doen. Maar jij mag kiezen voor een nieuwe richting. Niet door harder te straffen, maar door jezelf te steunen. Door structuur te bouwen, je omgeving slim in te richten en kleine stappen te zetten.
Wij hebben het zelf ervaren, keer op keer gezien bij de vrouwen die we begeleiden. En we weten zeker: dit kun jij ook. 💖
